Zijn dochter belde me. Iemand waarvan ze een fijne rebalancing-sessie had ontvangen, had haar mijn telefoonnummer gegeven. “Mijn vader is erg ziek. Kun je ook nu al langskomen voor een gesprek?” Hem was verteld dat hij maximaal nog 6 maanden te leven had.
Natuurlijk kan ik langskomen voor een wensgesprek zodat we kunnen kennismaken en kunnen doorspreken wat de wensen zijn als de tijd van uitvaart daar is.
“Maar het wordt misschien wel een wat raar gesprek want uhm… mijn vader wil eigenlijk niets!”
Door deze woorden werd ik alleen maar nieuwsgieriger naar de persoon die haar vader was en op de afgesproken dag ging ik op pad. Ik trof een man aan die heel goed wist wat hij wilde en dit soms wat al te ongenuanceerd uitte in het gesprek. Gelukkig konden zijn dochter en ik dit samen ook wel weer ombuigen tot mogelijkheden en de vrijheid onderzoeken die hij zijn kinderen bood rondom zijn afscheid. Het woord uitvaart wilde hij niet horen!
Hij had zijn hele leven als bloemist gewerkt en diverse “grafstukken” gemaakt en hij wist naar eigen zeggen heel goed hoe het er “in die wereld” aan toe ging. Ik legde hem uit dat ik geen marges reken over de diensten of materialen die ik inkoop. Ik reken die één-op-één door op mijn eindfactuur. Ik geloof dat hij dat wel een prettige gedachte vond.
En zo gingen we de zomer in. Hij met de zware taak om afscheid te nemen van het leven en van al zijn geliefden die zich, na toch best een turbulent leven, om hem heen hadden verzameld.
Zeven weken later merkte ik dat deze man en zijn dochter regelmatig langs kwamen in mijn gedachten. Toen dit driemaal was gebeurd, besloot ik haar een appje te sturen. Misschien wilde ze wel even bellen om haar hart te luchten bij iemand die niet al te dichtbij stond. Verderop die week hadden we elkaar aan de telefoon. “Wat bijzonder dat je juist deze week een appje stuurde,” zei ze “We horen morgen van de SCEN-arts of de euthanasie wordt toegestaan.” En zo geschiedde.
Twee weken later appte ze dat haar vader in het bijzijn van diverse geliefden was overleden. Gelukkig thuis, zoals hij zichzelf had voorgesteld. Hij werd opgebaard voor zijn raam op één-hoog. Zo had hij “zicht” op zijn orchideeën in de vensterbank maar ook op het prachtige volle groen van het park wat naast zijn appartement lag. Het kamerscherm dat ik meebracht inzake de thuisopbaring werd niet om vader heen gezet maar om de computer af te schermen. Zo bleef hij steeds onderdeel uitmaken van het gezelschap wat in zijn huisje aanwezig was en drong de werkelijkheid van zijn overlijden tot een ieder door. In de hoek van de kamer stond de baar die door zijn schoonzoons was gemaakt. Deze was kleurrijk beschilderd op een zonnige zaterdag door zijn kleinkinderen. Hij had hem nog gezien en vond hem prachtig!
Op de dag van het afscheid zetten we de baar haaks tegen zijn bed. De zelfgemaakte lijkwade werd erover uitgevouwen; een prachtige paarse katoenen doek welke zijn dochter die zomer had meegebracht uit Frankrijk. Door drie van zijn kinderen werd vader opgetild van het bed en op de wade neergelegd. Het prachtige, geborduurde sprei uit Griekenland waar hij een tijdlang had gewoond en de afgelopen dagen onder had gelegen, werd opgevouwen onder zijn hoofd gelegd. Vier kinderen vouwden in ritueel hun vader in de wade met zijn Fleurop-shirt aan, in de broek van zijn vader waar hij zo lang in zijn leven naar had gezocht en een shaggie tussen zijn vingers. Nog een laatste aai, nog een laatste kus en toen de vouw waarbij zijn gezicht in de wade verdween.
De schoon- en kleinkinderen kwamen binnen en het was tijd voor het bloemenritueel om de laatste wensen voor zijn Ziel mee te geven.
De rit naar het crematorium vond plaats in de Landrover Defender van zijn schoonzoon die de auto zelf bestuurde. Zoon en schoonzoon nummer twee zaten achterin de Defender en hielden de baar op zijn plek tijdens het rijden. Bij het crematorium aangekomen liep ik het laatste stukje voor en de familie liep achter de Defender. Het moet een prachtig gezicht geweest zijn!
Nog heel even met vader in de familiekamer een kopje thee of koffie voordat we hem na een kort lichtritueel overdroegen in de kundige handen van mijn collega’s bij Reestborgh. Daarna ging de autorit naar Giethoorn alwaar ze een aantal malen met hun vader en opa uit Canada waren geweest. Een boot heb ik voor hen afgehuurd en een heerlijke lunch werd aan boord geserveerd.
“Want,” had hun vader gezegd: “Maak er maar een feestje van!”
Doordat deze man “niets wilde” kreeg hij één van de meest krachtige, persoonlijke afscheidsmomenten die ik als uitvaartbegeleider heb mogen meemaken!
Je kunt ervoor kiezen om veel dingen zelf te doen en regelen bij de uitvaart van je geliefde. Dit scheelt niet alleen in de kosten maar vaak wordt het er ook een stuk persoonlijker van. Tevens kan dit ook helpen in de rouwverwerking. Door praktisch bezig te zijn, krijg je het gevoel “dat je iets doet” en erken je dat jouw geliefde is overleden. Dit is de eerste rouwtaak van vier zoals deze benoemd wordt door hoogleraar Rouw aan de Katholieke universiteit van Leuven, Manu Keirse: erkennen dat een geliefde is overleden, het verlies onder ogen zien.