Het was een mooie en intensieve ochtend bij de familie met het ritueel rondom het sluiten van de kist. Man en kinderen dankten haar wat zij gedurende haar leven de wereld in had gebracht. Laatste blikken op hun geliefde. Buiten staan de 6 vriendinnen in het wit al klaar om haar te “schouderen” naar hun bedrijfsbus waar zij haar laatste rit in zal hebben.
Dan naar de locatie waar "de viering van de liefde en het leven van..." wordt gehouden. En zo midden op deze uitvaart dag start mijn auto niet! Snel spullen overladen en ik wil mijn auto op slot doen, géén sleutel!
Maar ik voel me sereen rustig; kwestie van de juiste beroepshouding... ik denk: “Geen waardevolle spullen in mijn auto, ik laat mijn auto maar open!”
Ik kon instappen bij één van de vriendinnen in het wit en zo had ik de hele dag een privé chauffeuse. Daar kan ik best aan wennen (dank, Odette)!
Onderweg bel ik mijn man: “Lief, mijn auto start niet, ik ben mijn sleutel kwijt, ik weet niet hoe ik naar huis kom vanavond en óf ik überhaupt wel naar huis kom vanavond, maar dan ben je op de hoogte!” Gelukkig blijft hij altijd net zo rustig als ik, dat scheelt.
Na de dienst, praatje hier, praatje daar, stuit ik op buren van de overledene. "Volgens mij hebben wij uw autosleutel en bril gevonden. Ze zitten in mijn tas."
Ik ben natuurlijk blij en bedank ze uitvoerig en ik zeg: "Maar mijn buik wist het al want zij bleef rustig!" Vaak weet ik intuïtief al wel of iets een “verloren zaak” is of dat alles wel op zijn poortjes terecht zal komen.
Terug na een lange dag werken bij mijn auto, ANWB aan de lijn die vraagt: welke lampjes branden er bij het starten? Dus ik steek mijn sleutel in het contact en dan op miraculeuze wijze START MIJN AUTO GEWOON WEER! Cadeautje! Snel naar huis!
Pittige dag van 9 tot 19.00 uur en kalmte kon mij inderdaad redden! Heeft mijn moeder gewoon al die tijd gelijk gehad!