Toen ik bij de familie het huis binnenstapte, kwam ik in de meest kleurrijke wereld terecht die je je maar kan voorstellen met overal levensechte babypoppen om me heen. Haar grote hobby was om deze prachtige creaties naar eigen wens opnieuw samen te stellen, te kleden en van make-up te voorzien.
Karin zelf was nog in het mortuarium van het ziekenhuis en ik begreep dat zij graag een thanatopraxie-behandeling wilde voordat zij thuis op bed zou komen te liggen. Stefan werd daarvoor gebeld en hij zou haar ook ophalen vanuit het ziekenhuis.
Hierdoor hadden we de ruimte om de papieren door te nemen waarop Karin haar laatste wensen had uitgeschreven. Helder en zij had duidelijk al veel voorwerk gedaan. Dit gaf haar kinderen veel houvast en een mooie rode draad om mee te werken. Karin had al een graf aangekocht op de natuurbegraafplaats. Kaarten waren al in huis en de enveloppen beschreven. Deze kaarten waren geen grijs gerande zakelijke kaarten maar fleurige rozen prijkten op de voorkant. We besloten om een inlegger te laten drukken bij de copyshop met een rozenborder. Ook een prachtig gedicht van haar hand werd op deze inlegger gedrukt. Haar naam sierde met grote roze zwierige letters de kaart. De volgende dag werden deze inleggers ijverig in de kaarten geplakt en de adressen werden nog eens gecontroleerd.
Stefan kwam en zorgde dat Karin na de thanatopraxie-behandeling op het hooglaag-bed in de woonkamer werd gelegd. Samen met de kinderen werd de laatste verzorging gedaan en kleedden zij hun moeder aan in de fleurige kleding die zij gewend waren en ook zo bij haar paste.
Ook de condoleancebijeenkomst was in de intimiteit van haar eigen woning op de plek waar zij zo van hield. Ik zette thee en koffie en veel buren en ook mensen van de zorg kwamen nog voor een laatste keer. Opvallend veel kinderen kwamen met hun moeders mee, Karin was een grote vriendin voor diverse buurkinderen met altijd een lief woord voor ieder kind dat zij op haar stoep tegenkwam.
Muziek? Karin had al een playlist klaargezet waar de kinderen uit konden kiezen.
We spraken over een laatste omhulling: mand, baar, kist? “Oh, de kist staat al klaar boven op zolder.” En zowaar, tussen nog meer levensechte poppen stond daar een kist met een mooie patchwork rozendeken waarmee zij toegedekt kon worden.
Laatste rit? “Mama heeft aan mij gevraagd of ik haar wilde rijden in mijn rode stationwagon. Rood was één van haar lievelingskleuren.” En zo tilde hij samen met een vriend de kist naar beneden om “even te passen” in zijn auto.
Op deze natuurbegraafplaats mag men volledig naar eigen wensen de horeca invullen, inhuren of zelf verzorgen… Het werd zelf verzorgen natuurlijk, met de heerlijke boterkoek en appelflappen waar hun moeder zo van kon genieten en die dropjes waar ze zo dol op was!
Een groot televisiescherm werd meegenomen en haar zoon verbond zijn laptop hiermee zodat er mooie foto’s getoond konden worden. De twee dochters zetten fotolijstjes met hun moeders beeltenis her en der in de ruimte neer met een kaarsje erbij.
Op de kaart stond het verzoek om rozen mee te nemen naar de uitvaart. De bloemenband werd rond de kist gestrikt en de gasten mochten hun rozen hierin steken zodat Karin werd omringd door de liefde van een ieder in alle kleuren waarin deze prachtige bloemen verschijnen. Op de kiste prijkte een bloemstuk van haar kinderen en een portretfoto in een (hoe kon het ook anders) rode lijst. En zo rommelden we met zijn allen wat aan in de afscheidsruimte van de natuurbegraafplaats, totdat we voelden dat het echt goed was zo en dat de dienst kon beginnen. Hier was ook ruim de tijd voor want we konden de ruimte van half twee tot vijf uur gebruiken dus van tijdsdruk geen enkele sprake.
Tot slot na de liefdevolle woorden en meeslepende muziekstukken werd Karin “geschouderd” en naar haar uitgekozen plekje in het bos gebracht. “Want,” zo zei haar zoon: “We willen Mama zo lang als het kan zelf dragen, dat verdient zij.” Middels touwen werd zij door haar kinderen en andere geliefden ter aarde gelaten. En zachtjes miezerde de regen terwijl een ieder een schepje zand strooide…
Niet alleen is het heel helend om veel “zelf te doen” in de uitvaartweek. Hoe alles werd vormgegeven binnen deze specifieke uitvaart paste naadloos bij het zelfstandige, kleurrijke en (eigen)wijze karakter van Karin. Voor mij als uitvaartbegeleider is er dan alles aan gelegen om een helikopterview te houden gedurende de uitvaartweek: wie doet wat, komt de deadline al in zicht en is het nu daadwerkelijk geregeld? Daarnaast zijn er natuurlijk diverse administratieve taken die ik op me neem die nu eenmaal bij mijn vak horen. Dit alles met als doel een goed afscheid van de geliefde die is overleden vanuit de persoon die hij of zij was, zodat de familie en andere geliefden na de uitvaartweek kunnen beginnen met “een schone rouw”.
*nabestaanden zijn akkoord met het gebruik van de voornaam in dit schrijven