Thuis.
Op dinsdag werd hij acuut opgenomen in het ziekenhuis. Toen hij op een brancard de drempel over werd geduwd door het ambulancepersoneel, mompelde hij nog: “Dag huis…”
“Alsof hij wist dat dit de laatste keer was dat hij thuis was.” zei zijn vrouw tegen me toen ik haar sprak. Haar dochter had me gebeld. Dat het nu toch echt wel heel snel ging met haar vader. Of ik beschikbaar was die week wanneer hij onverhoopt toch zou overlijden. “Natuurlijk ben ik er voor jullie.” antwoordde ik.
“Hij wil zo graag thuis sterven.” vertelde zijn dochter me. “Maar de arts vindt het lastig want ze denken dat hij de rit niet aan kan.” Toch lukte het om haar vader naar huis te vervoeren.
Zijn vrouw zat bij hem in de ambulance en vertelde hem dat ze hun eigen wijk in reden. Zachtjes kneep hij in haar hand ten teken dat hij haar verstaan had. Rond half drie donderdagmiddag appte zijn dochter me dat hij veilig thuis was en om kwart voor vier is hij in zijn eigen woonkamer overleden. De dienstdoende arts kwam langs om de benodigde formulieren in te vullen en rond vijf uur was ik bij hen thuis. Meneer lag in het hoog-laagbed in de huiskamer. Verdrietig natuurlijk en toch ook zo opgelucht dat zijn laatste wens in vervulling was gegaan; dat hij thuis had kunnen sterven.
Thuis opbaren vond mevrouw best spannend, maar haar man naar een koelruimte brengen in een rouwcentrum? Oh, nee, daar moest ze toch niet aan denken. Dus we spraken over wat helpend zou zijn om haar man zo lang mogelijk thuis te houden. Dochter en schoonzoon zouden afwisselend bij haar slapen en zo geschiedde. Ze zochten een prachtige mand uit voor meneer en ik keek rond voor een geschikte plek. We kwamen al snel bij zijn “knutselkamer” uit, de voorkamer op het Noorden (koel!) waar hij zo vaak zat. Op de computer of te prutsen aan één of ander elektrisch apparaat wat niet meer naar behoren functioneerde. Dat was echt zijn plek. Bij de oude volken staat het Noorden in het levenswiel voor de plek waar Ziel heen reist en liefdevol ontvangen wordt door diegenen die hem of haar zijn voorgegaan. Dit klopte ook zo met de “gesprekken” die meneer voerde de laatste dagen met geliefden die zijn vrouw of dochter niet konden waarnemen.
En zo bleef meneer ook de week voor de uitvaart thuis. Ieder kon rustig en op zijn of haar manier af en toe nog even bij hem zitten. Nog de laatste dingen tegen hem zeggen. Zijn vrouw streek hem zo nu en dan nog liefkozend over zijn wang. Zijn dochter speelde een mooi muziekstuk op haar fluit. Familie kwam langs. De foto van zijn ouders die hij de laatste weken zo dichtbij voelde, stond bij hem. En zo wenden ze langzaam aan het idee dat hij woensdag het huis echt definitief zou verlaten.
Maar voor nu… was hij nog even thuis…
Naast dat dit naar mijn mening een gezonde start is van het rouwproces, bespaar je ook de kosten van de koelruimte die ongeveer 100 tot 130 euro per dag zijn. Bij AlmaLiora huur je voor een klein bedrag een koelplaat en zitten de dagelijkse thuiscontroles bij de kosten van het dienstenpakket inbegrepen.