Hij wilde dus geen kap kist en ik ging op onderzoek uit. Ja hoor, deze kist was er ook met een gewoon, plat deksel.
Dus nam ik contact op met de leverancier via de mail. Ik vertelde dat er geen haast was bij de levering; we hadden immers nog zes dagen totdat de uitvaart zou plaatsvinden. Maar helaas kreeg ik het bericht dat deze specifieke kist niet op voorraad was bij de leverancier. Zij zouden weer een levering krijgen één dag voordat de uitvaart zou zijn. Dan trek ik toch even mijn wenkbrauw op. Dat vind ik teveel risico. Wat als er onderweg iets mis gaat? Dan is de kist er niet op tijd of moet de familie kiezen voor een andere kist.
Nee, dat werkt zo niet bij mij.
“Waar bevind zich de kist nu op dit moment?” Die bleek in Friesland bij de fabriek te staan. Nu heb ik best een grote auto, speciaal ooit aangeschaft voor dit soort momenten. Ik had expres mijn “achterbak” opgemeten voordat ik tot aanschaf over ging; 225 centimeter.
De buitenmaat van de kist was 207 centimeter. “Appeltje, eitje!” dacht ik en de volgende dag stapte ik in mijn auto en toog naar Friesland.
Een vriendelijke meneer ontving me in de fabriek en hielp me met de kist in de auto tillen. Hij ging weer terug naar binnen en ik wilde de achterklep sluiten. Je raad het al misschien; ik had in mijn enthousiasme geen rekening gehouden met mijn schuine achterklep en de rechte hoek van 90 graden van de kist. Mijn klep kon dus niet dicht!
Nu heb ik in de vloer van mijn auto twee extra opslagruimtes waar ik werk-benodigdheden in bewaar en dus ook een stuk touw voor in noodgevallen. Maar jeemig, de kist stond precies op die ruimte waar het touw in lag!
Gelukkig ben ik gezegend met een timmermansoog, verkregen via mijn vader die zijn leven lang als scheepstimmerman heeft gewerkt. Dus ik dacht: “Iets omhoog, leunen op de voorstoel en een beetje diagonaal, dan moet het net passen!” Deken ertussen voor het kwetsbare populierenhout en ja, het paste allemaal net. En zo ging ik de weg op. Het moet er fraai hebben uitgezien voor mijn medeweggebruikers maar ik hield mijn ogen strak op de weg. Bij iedere bocht moest ik de kist tegenhouden met mijn elleboog (net zoals je ouders dat vroeger deden bij plotseling remmen als je voorin zat) en mijn buren moeten toch ook wel raar hebben opgekeken toen ik de straat in kwam rijden.
En wat was ik blij dat meneer een kist met een "platte deksel" had gekozen want een kap kist had echt nooit achterin mijn auto gepast!
Ja, ik heb veel over om aan de wensen van families tegemoet te komen maar ik weet echt niet of ik dit ooit weer zou doen… Ach, never a dull moment als uitvaartbegeleider, moet je maar denken. Blijf je scherp van!