Gevoelsmatig wist ik direct dat ik geen winstmarges wilde berekenen over producten die ik lever gedurende de uitvaartweek. De familie betaalt mij een fee als uitvaartbegeleider en dat is mijn “loon”. Daar wil ik graag heel helder en transparant in zijn.
We spraken elkaar op een verjaardag over mijn (be) roep (ing). Samen met zijn partner zorgde hij al een tijd voor een zieke vriendin. Of ik ook “voorbereidende gesprekken” deed bij mensen thuis?
Zijn dochter belde me. Iemand waarvan ze een fijne rebalancing-sessie had ontvangen, had haar mijn telefoonnummer gegeven. “Mijn vader is erg ziek. Kun je ook nu al langskomen voor een gesprek?” Hem was verteld dat hij maximaal nog 6 maanden te leven had. “Maar het wordt misschien wel een wat raar gesprek want uhm… mijn vader wil eigenlijk niets!”
“Ze had zo graag nog met mij de Tulpenroute willen rijden. Dat waren haar lievelingsbloemen, weet je. En ik had het haar ook beloofd, maar het is er helaas niet meer van gekomen. Zo jammer…”
Omdat ik als uitvaartbegeleider graag een zo breed mogelijk assortiment aan “omhullingen” wil kunnen bieden, volgde ik onlangs een vouwtraining op het gebied van de lijkwade.
Op dinsdag werd hij acuut opgenomen in het ziekenhuis. Toen hij op een brancard de drempel over werd geduwd door het ambulancepersoneel, mompelde hij nog: “Dag huis…” “Alsof hij wist dat dit de laatste keer was dat hij thuis was.” zei zijn vrouw tegen me toen ik haar sprak.
