Blogs

Toen ik bijna drie jaar geleden begon met mijn bedrijf, kreeg ik een doos pennen cadeau van mijn man. “Wat een romanticus!” dacht ik met rollende ogen.

De laatste maanden werden in beslag genomen door het sterfproces van mijn moeder. Het ontroerde me diep, hoe zij tevoorschijn kwam, door het verdwijnen van alle ruis.

Vanwege het 50-jarig jubileumjaar van de camping, was ik uitgenodigd om een ritueel te begeleiden om diegenen die waren overgegaan te herdenken.

Wellicht ben ik een vreemde eend in de bijt in de uitvaartwereld. Nu ik zo’n drie jaar werk als uitvaartbegeleider merk ik dat het redelijk uitzonderlijk is dat ik “maar” één familie per week wil bijstaan.

Volgende week verschijnt deze column van mijn hand in de Swollenaer. Voor jullie al even een sneak preview!

Gevoelsmatig wist ik direct dat ik geen winstmarges wilde berekenen over producten die ik lever gedurende de uitvaartweek. De familie betaalt mij een fee als uitvaartbegeleider en dat is mijn “loon”. Daar wil ik graag heel helder en transparant in zijn.

Een goede vriend van haar belde me op. Hij had samen met zijn vriendin en Karin haar zoon de afgelopen tijd voor haar gezorgd in het weekend als de inwonende zorghulp vrij was. Ze was erg ziek en hoewel zij al het één en ander op papier had gezet, leek het hem nu echt tijd voor een wensgesprek. Een afspraak werd gepland echter één dag van tevoren op vrijdag de dertiende overleed ze.

We spraken elkaar op een verjaardag over mijn (be) roep (ing). Samen met zijn partner zorgde hij al een tijd voor een zieke vriendin. Of ik ook “voorbereidende gesprekken” deed bij mensen thuis?

Zijn dochter belde me. Iemand waarvan ze een fijne rebalancing-sessie had ontvangen, had haar mijn telefoonnummer gegeven. “Mijn vader is erg ziek. Kun je ook nu al langskomen voor een gesprek?” Hem was verteld dat hij maximaal nog 6 maanden te leven had. “Maar het wordt misschien wel een wat raar gesprek want uhm… mijn vader wil eigenlijk niets!”

“Ze had zo graag nog met mij de Tulpenroute willen rijden. Dat waren haar lievelingsbloemen, weet je. En ik had het haar ook beloofd, maar het is er helaas niet meer van gekomen. Zo jammer…”