Dinsdagavond ging de telefoon. Een onbekend nummer, dat kan een melding zijn dus ik nam op. Ze noemde haar naam en daar waren al direct de tranen. Ze verontschuldigde zich ervoor en ik zei dat dit zeker niet nodig was. Ze bevond zich immers in een heel verdrietige situatie. Haar man was ernstig ziek en ze wilde graag een afspraak met mij plannen om te spreken over de mogelijkheden rondom de uitvaart. Een lieve vriendin had hen mijn nummer gegeven.
Zo rond midzomer zat ik bij hen in hun huiskamer. Ik luisterde naar hun verhaal; er waren twee mutaties van die ernstige ziekte en hij had nu net die ene waar geen behandeling voor was. En zo dachten ze samen na over “later” welke nu met rasse schreden veel te snel dichtbij kwam!
“Hebben jullie al nagedacht over welk crematorium jullie willen?” vroeg ik.
Ze waren een beetje verbaasd over mijn vraag want ze hadden nooit bedacht dat je die “gewoon kunt kiezen”. Ik raadde hen aan om op “kennismakingsbezoek” te gaan om zo de locatie van hun keuze te bekijken en daarna te beslissen.
En dus togen zij op een dag naar het crematorium van hun keuze. Hij om te bekijken of de ligging van het crematorium hem echt bevalt en zij om alvast te zien “waar we terecht komen”. Ze werden met veel warmte ontvangen en samen lopen ze de aula in. Een prachtige plek met een glazen wand waardoor je zicht hebt op een prachtige vijverpartij met vele libelles en waar je ook af en toe de grazende schapen kunt zien. Ze vinden het beiden een geschikte locatie voor de uitvaart.
Fervent dansers zijn ze. Voorzichtig staat hij op uit zijn rolstoel en neemt hij haar teder in zijn armen: “Laten we dansen en dans ook op mijn uitvaart.” fluistert hij haar toe. En samen dansen zij, in de verder lege aula, misschien wel hun laatste dans samen. Wie zal het zeggen…
De weken daarop onderhoud ik geregeld contact met haar. Ze kiezen een kist uit die nog wordt verfraaid door kleinkinderen en andere geliefden. Teksten worden gemaild, muziekkeuze doorgesproken en een proefafdruk van de kaart gemaakt. Hij heeft nog diverse data dik op de kalender omcirkeld die hij heel graag nog wil be-leven. En dat gebeurt zelfs met behulp van de Wensambulance Gelderland.
Op de laatste dik omcirkelde datum verlaat hij deze wereld in bijzijn van een fijne groep mensen waar hij veel van houdt en die veel van hem houden. De week van uitvaart gaat rustig voorbij. We hadden immers de meeste voorbereidingen al getroffen voordat meneer was overleden. Hij lag rustig thuis opgebaard in een zijkamertje en ik deed diverse administratieve taken en de thuiscontroles. En uiteraard luisterde ik naar haar verhaal. Waar het de afgelopen maanden veelal om hem had gedraaid, was er nu ruimte voor haar. Totdat maandag kwam en zij voor het gezelschap van gasten stond in de aula. Krachtig stond zij daar en vertelde zij over hun liefde, voor elkaar, voor het leven. Hun liefde voor samen dansen… Zo nodigde zij de gasten uit de dansvloer op. Gracieus liet zij zich leiden door een lieve vriend die hij nog had gevraagd als danspartner voor haar op dit speciale moment. En even leek de aula niet op een aula, dit afscheid heel even niet op een afscheid.
En terwijl zij daar danst, lijkt het alsof liefde sterker is dan het afscheid — alsof hij nog één keer met haar meebeweegt. Daar, in die aula, werd verdriet gedragen door liefde en hun liefde danste door tot het laatste moment…