Ze waren 62 jaar getrouwd geweest. Samen hadden ze een heel leven gedeeld en vele plekken op de wereld gezien.
Zijn vrouw vertelde aan de keukentafel: “Ja, hij hield wel heel erg van reizen maar zelf bedacht ie nooit waar hij heen wilde hoor! Als ik dan zei: zullen we daarheen gaan? Dan was het eigenlijk altijd goed. En hij genoot er ook echt van hoor! Als we daar dan waren…”
Wat een prachtman, alleen lagere school gevolgd, daarna op 14-jarige leeftijd aan de slag gegaan binnen het transportbedrijf van de familie. En zo langzamerhand leerde hij het bedrijf en de werkzaamheden heel goed kennen. Het was hard werken 6 dagen per week en één week per jaar vakantie. Ja, dat was toen nog zo. Hij ontwikkelde zich naar andere functies binnen het bedrijf en verhuisde met zijn gezin naar elders om daar een depot voor het familiebedrijf te gaan runnen.
Als één van de eersten schafte hij een caravan aan en reisde met zijn gezin naar Zuid-Europa. Diverse plaatsen deden ze aan waarbij de kinderen ook zeer zeker een stem hadden in welke camping het zou worden. En zo belandden ze vier jaren achtereen op dezelfde camping in Italië. Meneer genoot wanneer zijn gezin genoot!
Later toen de kinderen uitvlogen, zette hij de reizen voort samen met zijn vrouw. ‘s Zomers met de caravan naar Frankrijk en overal waar zij kwamen, hebben ze vrienden en kennissen opgedaan. Meneer sprak geen Engels maar hij kon overal ter wereld een praatje maken met de mensen die hij ontmoette. Met handen, voeten en een grote glimlach kwam hij een heel eind. Thailand, Egypte, Tunesië, Curaçao, Venezuela, Amerika, Turkije en Spanje hebben meneer en mevrouw samen bezocht en Bali bleef ook trekken.
Toen zij Bali eenmaal hadden leren kennen, waren ze verkocht. Maar liefst 22 jaar hebben zij overwinterd op Bali. In 2002 hebben zij de kinderen en kleinkinderen uitgenodigd om dit prachtige eiland te laten zien. Ook werd er gezamenlijk gevierd dat zij 40 jaar getrouwd waren. Daarna hebben zij nog verschillende keren bezoek gehad van kinderen en kleinkinderen op Bali.
Helaas haalde de tijd hen in en door gezondheidsproblemen werd de tuin achter het huis nu zijn place-to-be. En daar was dan de dag van condoleance. Gewoon fijn thuis, waar hij die week ook opgebaard had gelegen. Buren en andere mensen dichtbij konden langskomen om afscheid te nemen en om de familie te condoleren. De kist met meneer stond midden in de woonkamer.
Niet getooid met een saaie grijze kistrok maar natuurlijk... met Balinese sarongs…