Het komt en gaat in golven. Afscheid. Verdriet. De arts, die mij persoonlijk wil spreken. Dat is geen goed teken. Een paar dagen later een telefoontje in de ochtend. Het gaat niet goed met Hillie. Ik mis haar laatste rustige ademtocht. Mijn laatste kus op de mond die nog warm is van haar weggestroomde levensenergie.
Dan Hillie voor de laatste keer wassen. Intens en zo dichtbij. Het vertrek uit Weijtendaal met een uitgeleide door het personeel. De plek verlaten waar ze met liefdevolle zorg werd omringd. Waar zij en ik, wij samen hebben genoten van de kleinste dingen met grote waarde. Het thuiskomen is een nieuwe golf. Blijheid kruipt door verdriet heen. Eindelijk weer thuis.
En dan ineens het regelwerk. Het gevoel is niet uitgeschakeld. Het staat in de wacht. En breekt, tijdens het adressen zoeken, ineens door; tegelijkertijd ook nog even iets opschrijven wat ik niet moet vergeten. En weer dóór. Met hulp van vrienden is ‘s avonds de adreslijst bijna compleet. Nadenken over een kaart. Inslapen en vroeg wakker worden. Opstaan en in rust de kaart schrijven. Tranen zitten de letters in de weg.
Uitvaartverzorgster Alma is aanwezig met voelbare betrokkenheid. Met zakelijkheid als er besluiten genomen moeten worden. Ze draagt suggesties aan, laat ruimte voor mijn vastberadenheid. Beweegt mee als ik het toch weer anders wil. Ik ben blij met haar steun en begeleiding.
Zo fijn dat Hillie geëerd kan worden in het hart van het dorp. In het Holstohus. Als ik naast mijn lief zit, golven weemoed en zoete herinneringen door me heen. Bloemen stromen binnen. De brievenbus is vol. Ook door u lezer, die ik soms niet eens persoonlijk ken. Al die blijken van meeleven doen me goed. Ontroeren me ook. Vrienden komen langs, we treuren en delen herinneringen.
komen opnieuw een aantal golven achter elkaar. Het sluiten van de kist. Een laatste blik op het nog steeds zo mooie en vriendelijke gezicht van mijn vrouw.
Bij het passeren van de voordeur staat Alma stil bij de belangrijke gebeurtenissen die in dit huis, op dit erf hebben plaatsgevonden. De buurt vormt een erehaag op de oprit.
De bijeenkomst in een bomvolle zaal waar we Hillie eren is een bad van kleuren, warme woorden, met – ook letterlijk - haar muziek; met huilen, lachen en applaus. Een waar eerbetoon. En ik ervaar nu wat ‘voel me gedragen’ betekent.
In het bos van Kranenburg in Zwolle brengen zes mannen Hillie op hun schouder naar haar laatste rustplaats. Aan touwen zakt ze terug in Zwolse aarde. Haar kist wordt bedolven onder de bloemen.
En nu? Met mij gaat het wel goed. Ben verdrietig en sterk. Vervuld van de prachtige uitvaart. Zo langzamerhand kom ik ook uit de cocon van – nu mijn – huis.
Als u me tegenkomt op straat, op de markt, in de winkel, maak gerust een praatje. Of groet me alleen. Doe wat voor u goed is. Maar ontwijk me niet, schiet niet weg in een ander gangpad bij de PLUS.
Want één ding heb ik afgelopen jaren intens ervaren: contact heelt.